Iets waar wij voorheen nooit aan wilde beginnen. Het is namelijk best heftig om je kind een antidepressiva te geven. De stap naar medicatie wordt dan ook niet zomaar gemaakt. Onze dochter heeft al een hele weg bewandeld met cognitieve gedragstherapie. Hele kleine stapjes zijn behaald, maar het doel wat onze dochter voor ogen heeft is nog lang niet in zicht.

Naast de angst om te praten heeft onze zoon een aantal jaren meerdere angsten gehad. Van jongs af aan was het een angstig kind. Zo durfde hij bijvoorbeeld ons eigen konijn, maar ook andere dieren niet aan te raken. En bij de voetbaltraining ging hij niet in zijn eentje de kleedkamer in, hij wachtte dan altijd tot een ander ook de kleedkamer in ging. Er waren er een twee heel duidelijk aanwezig. De eerste was de angst om te stikken.

Toen onze zoon in groep 3 zat, hadden we van het begrip selectief mutisme nog nooit gehoord. We hoorden er pas jaren later voor het eerst over. Hij was erg verlegen, dat was wel duidelijk en van de juf kregen we te horen dat het een kind is was wat niet opvalt in de klas. Een stille, een leerling die weinig aandacht vraagt, de lesstof makkelijk oppikt en waarbij je op moet letten dat je hem niet vergeet.