Toen onze zoon in groep 3 zat, hadden we van het begrip selectief mutisme nog nooit gehoord. We hoorden er pas jaren later voor het eerst over. Hij was erg verlegen, dat was wel duidelijk en van de juf kregen we te horen dat het een kind is was wat niet opvalt in de klas. Een stille, een leerling die weinig aandacht vraagt, de lesstof makkelijk oppikt en waarbij je op moet letten dat je hem niet vergeet.
De groep waarin hij zat was groot, 32 kinderen, net geen kleuters meer en die allemaal moesten leren lezen en schrijven. Een tijd lang ging het best goed in groep 3. Hij leek het allemaal vrij makkelijk op te pakken en had er plezier in om te leren lezen, rekenen en schrijven. In de loop van het schooljaar begonnen er ons wel dingen op te vallen. Zo kon hij best verdrietig zijn om het feit dat hij een "maan" was met lezen en geen "zon" (methode Veilig leren lezen), zoals enkele andere kinderen in zijn klas. Hij wou ook een 'zon' zijn, dán was het pas goed in zijn ogen. En terwijl het hem best allemaal makkelijk af ging, had hij regelmatig zijn weektaak niet af. Er waren weken dat hij er amper aan begonnen was. Het plezier in school werd minder. Hij leek steeds vaker vast te lopen in het werk, vooral wat hij zelfstandig moest doen. Op een dag heb ik hem zelfs huilend in de klas achtergelaten, omdat hij eerst zijn werk van de dag ervoor af moest maken, wat niet gelukt was. Het werd tijd voor een extra gesprek met de juf. Ze wilde dit graag een keer direct na schooltijd doen, zodat onze zoon erbij kon zijn. Hij zei dat hele gesprek geen woord.... Voor ons was het de eerste keer dat we hem zó zagen bevriezen in het contact met een leerkracht. De juf wilde graag weten wát hij dan zo moeilijk vond, dat het werken niet lukte. Was het het schrijven, het lezen? Als dat zo was dan moest hij haar dat op dat moment zeggen of er een vraag over stellen, dan zou ze hem helpen. Ik heb toen letterlijk de woorden gebruikt dat hij niet tegen haar durfde te praten en vragen aan haar durfde te stellen (had ik toen maar geweten van selectief mutisme....). Ze wuifde dat een beetje weg, hij moest toch echt zelf een vraag stellen tijdens de les, maar ze zou hem de komende tijd wat extra in de gaten houden wat zelfstandig werken betreft. Achteraf begrijpen we dat de juf er ook nog nooit van gehoord had, evenmin als haar collega's op school. Iets wat we ze zeker niet kwalijk nemen, maar wat had het onze zoon toen geholpen als er een leerkracht was geweest die er bekend mee was en het herkend had.
Reactie plaatsen
Reacties