Naast de angst om te praten heeft onze zoon een aantal jaren meerdere angsten gehad. Van jongs af aan was het een angstig kind. Zo durfde hij bijvoorbeeld ons eigen konijn, maar ook andere dieren niet aan te raken. En bij de voetbaltraining ging hij niet in zijn eentje de kleedkamer in, hij wachtte dan altijd tot een ander ook de kleedkamer in ging. Er waren er een twee heel duidelijk aanwezig. De eerste was de angst om te stikken.
Dit kwam onder andere duidelijk naar voren tijdens de zwemles. Hij durfde wel onder water te zwemmen, maar ging bijvoorbeeld niet door het beruchte gat of onder een mat door. Het heeft even geduurd voordat hij kon benoemen dat het de angst was om te stikken en zwemles werd dan ook een drama. Hij ging zelfs op een gegeven moment niet meer door een hoepel op de kant (de zwemjuf wou hem laten ervaren dat hij echt wel door het gat paste) We zijn toen een tijd gestopt met de zwemles, hij kon goed genoeg zwemmen zonder te verdrinken (hij voldeed aan de eisen van het A-diploma). Een ander moment waar de angst duidelijk naar voren kwam was als hij in bed lag. Zijn bed staat onder het raam en dat raam, met het rolluik moest altijd een stukje open staan, zodat hij frisse lucht kon voelen en ademen. Dit was iets wat hij wel goed kon benoemen en zo werd de angst om te stikken meer en meer duidelijk voor ons. Het maakte niet uit hoe koud het was, zijn raam moest altijd een stukje open staan.....
Een andere angst die meerdere jaren aanwezig is geweest, is het feit dat hij niet alleen op de bovenverdieping durfde te zijn. Overdag was hij nooit alleen op zijn kamer om te spelen (en later te gamen), die noodzaak is er ook niet, maar 's avonds naar bed was wel een serieus probleem. In de zomer ging het redelijk goed. Het is dan nog licht 's avonds en buiten gebeurt nog van alles. Boven moesten dan wel alle lampen aan zijn, zijn deur moest openblijven, net als de deuren beneden. Zo gauw de wintertijd in ging en het 's avonds weer vroeg donker was, kregen we hem de trap niet meer op. Legde ik hem in bed, dan rende hij al weer achter me aan voordat ik in de woonkamer was. Hele avonden heeft hij in het hoekje van de woonkamer of net om het hoekje in de hal staan wiebelen met zijn knuffel in de hand. Of hij zat op de grond met zijn knieën opgetrokken in het hoekje van de woonkamer. Benoemen wat er dan boven aan de hand was, lukte niet. Verder dan "boven is het eng" kwam hij niet. De jeugdhulpverlener is hier stap voor stap mee aan de slag gegaan en in hele kleine stapjes werd het beter, maar het heeft wel tot in de eerste klas op de middelbare school geduurd dat hij niet meer in een hoekje van de woonkamer wegkroop of weer naar beneden kwam.
Hoe gaat het nu? Inmiddels is hij 14 jaar, zit in Havo 3 op het VSO en is een fanatiek wedstrijdzwemmer (wie had dat gedacht!). In het voorjaar dat hij in de brugklas zat kwam hij er ineens mee dat hij alsnog graag zijn zwemdiploma B wilde halen. Dus we hebben overlegd met een voor ons bekende badjuf en hij kon meteen beginnen. Dat de andere kinderen in de groep veel jonger waren, maakte hem niks uit. Vrij snel mocht hij afzwemmen, wat was hij trots! Maar dit smaakte naar meer..... Een week later had hij de eerste les voor het C-diploma. Ook hier ging hij vlot doorheen, maar het wakzwemmen werd een probleem... de angst om te stikken stak de kop weer op. Met hulp van een geduldige badjuf is het hem toch gelukt! Eén dag voor zijn 13e verjaardag mocht hij afzwemmen voor C. Dubbel feest dat weekend! Meer diploma's halen wilde hij niet en een paar maanden later zijn we gaan kijken bij de zwemvereniging of dat wat voor hem zou zijn. Inmiddels traint hij drie keer per week en doet hij mee met de wedstrijden. We hadden een paar jaar geleden niet kunnen bedenken dat hij nu zo veel zelfvertrouwen zou hebben dat hij dat zou doen, zwemmen waar publiek bij is.
In de brugklas ging het langzaam beter met het alleen naar boven gaan. Zonder de hulp van de jeugdhulpverlener hadden we dit waarschijnlijk niet gekund. Er waren regelmatig momenten dat wij het als ouders op die momenten ook niet meer wisten en het huilen me nader stond dan het lachen. Maar wat is het fijn dat er dan iemand is die dat begrijpt, waar je je zorgen en verhaal kwijt kan en die je om advies kan vragen. Hij zit nu ook 's avonds alleen te gamen op zijn kamer en alle deuren zijn dicht op het moment dat hij boven is. Hij slaapt nog wel met het licht aan (een zoutsteenlamp) en dat laten we voorlopig zo. Wat hem ook goed geholpen heeft is een verzwaringsdeken, deze geeft hem meer rust als hij in bed ligt. En hij vind inmiddels alle dieren leuk, zelfs de grootste honden ;-)
Reactie plaatsen
Reacties